dinsdag 29 september 2020
Ozymandias
Ik ben blijkbaar niet de enige die graag over de vergeefsheid der dingen mag tobben. In opnieuw een fraaie column in de NRC van Maxim Februari haalt hij onder andere de dichter Percy Bysshe Shelley aan. In het beroemde sonnet over de heerser Ozymandias wordt een pregnant beeld van de vergetelheid opgeroepen. Te mooi om hier niet even te citeren:
Ozymandias
I met a traveller from an antique land,
Who said—“Two vast and trunkless legs of stone
Stand in the desert. . . . Near them, on the sand,
Half sunk a shattered visage lies, whose frown,
And wrinkled lip, and sneer of cold command,
Tell that its sculptor well those passions read
Which yet survive, stamped on these lifeless things,
The hand that mocked them, and the heart that fed;
And on the pedestal, these words appear:
My name is Ozymandias, King of Kings;
Look on my Works, ye Mighty, and despair!
Nothing beside remains. Round the decay
Of that colossal Wreck, boundless and bare
The lone and level sands stretch far away.”
Percy Bysshe Shelley